maandag 27 januari 2014

Feel good

Laatst schreef ik een blog over reclame. Vervolgens ben ik de televisiereclames eens goed bekeken. Het valt al snel op dat er in korte tijd enorm veel verschillende reclames aan het oog voorbij trekken, terwijl ook veel wordt herhaald. We zijn écht vergeven van de reclame.

Voor mij liggen drie memoblaadjes, aan beide zijden volgeschreven. Merknamen en de bijpassende reclame. Op het papier heb ik alleen notities gemaakt over reclames, welke mij opvielen. Dus geen eens een notitie van álle commercials. Inderdaad zie je per net bepaalde lijnen terug en bepaalde producten.

Zoals beloofd ga ik de onzin eens nader beschouwen.blind prik ik op een van de papiertjes en beland bij "E-Darling", een datingsite. Speciaal voor hoge opgeleiden. Op zich is dat al vreemd,
bron: e-Darling.nl
want je selecteren komt dit neer op discriminatie. Er wordt dus iets gesuggereerd wat niet juist is.  Vrijgezelle types die de commercial moeten verkopen zijn mooie mensen en types waarvan je juist verwacht dat zij al een relatie hebben. Dat brengt mij bij "Lexa". Lexa geeft borrels voor de vrijgezel. De beelden maken dat ik bijna het gevoel krijg alleenstaande te willen zijn en naar zo'n borrel vol goddelijke schonen ga. De realiteit zal waarlijk een zuur gelach zijn. Vast wel enkele knappe dames (en heren), alhoewel het wel neer zal komen op een stevige teleurstelling.
Ik blijf bij de "feel good" reclames. Fiat verkoopt auto's standaard (!) met een glimlach. Opel heeft een Big Event, alsof je een gratis feestje krijgt (sorry ik koop niet dagelijks een auto). Bij Hyundai pelen zij in op het voel van mobiliteit me en zogenaamd humoristische kwinkslag; of je een mobieltje koopt...toch wel erg duur dan, dat maandabonnement. Peugeot laat je aan allerlei irrelevante zaken denken tot de haren op je arm overeind gaan staan. Een ultiem geluksgevoel. Wanneer mijn haren overeind gaan staan is dit van ergernis of angst. Renault (Captive) maakt het nog bonter. Volgens hen moet je eerst leven, dan
Bron: autoblog.nl
blijkbaar een Renault kopen... en vervolgens sterven? Of bedoelt Renault dat je leven en levensgeluk enkel is gekoppeld aan hun auto's? Van een Seat word ik waarschijnlijk ook niet gelukkiger. Kom je vroeg in de ochtend thuis heb je een fanatieke vader die wil gaan fietsen.  Laat hem lekker van huis uit vertrekken op de fiets... Oeps, vergeet ik de Citroen C1... Op een tank naar Tirol. Nu wil ik helemaal niet naar Tirol, maar met mijn BMW lukt dat ook op een tank. Kortom, volledige non informatie van Citroen, maar het geeft je toch een heerlijk gevoel.... Oostenrijk.

De "feel good" producten doen het goed. Tandpasta, de een is beter dan de ander... Je wordt van allemaal gelukkig... Maar wát nu echt en een voor de consument verschil is... de kleur, de verpakking... En dan Oral B. Tot 100% tandplak weg... Of je met poetsen niks doet aan tandplak en tot 100%.... Dat kan ook 10% zijn. Dus in hemelsnaam wat zegt het?  Nee, geef mij maar Nutrilon, dat zorgt ten minste voor gezonde hersenontwikkeling. Heel Nederland moet aan de Nutrilon.... als het helpt. Wat ik betwijfel. Wanneer dat niet helpt ga je aan de Vibovit of Centrum. Vitamines! Die heb je namelijk nodig. Zeker met ons voedselpatroon. Alleen jammer dat min of meer bewezen is dat die vitamines helemaal niets toevoegen. Word je toch ziek neem je Bisolvon. Dan gaan die gekke groene beesten van je overhemd. Ze moeten wel zo een reclame maken, want met die Bisolvon word je echt niet snel beter. Krijg je vervolgens migraine neem je Nurofen. Ooit migraine gehad? Nou dan werkt dit spul ook echt niet. Maar misschien helpt het na een feestje. Alhoewel dan werk je de kater toch weg met Nescafé? Trouwens wat hebben die mensen een fijne kater. Zelf voel ik mij dan een stuk beroerder. Wat ook is aan te zien trouwens.
televisiebeeld van HG reclame
Nu dan even een uitstapje naar de schoonmaak. De wel allerergste reclame is die van HG., schimmel en badkamer reiniger. Die man moet maar heel snel opgenomen worden! Hoe debiel kan je iemand neer zetten... om je product te verkopen. Dan Harpic Plus, daar halen ze al het water uit.. De rest doe je maar weer in water, maar wat er echt in zit... Zeker nog de helft water. Ik garandeer het. Dettol is véél beter.... Alleen wanneer je zo vaak handen wast ben je erg snel gevoelig voor allergie. Doe gewoon af en toe lekker vies, dat is veel beter voor je gezondheid.

Dit kan een eindeloos verhaal worden, dat mag wel duidelijk zijn. Toch wil ik nog wat losse flodders schieten, die ik persoonlijk de moeite van het noemen waard vind.

Bron: Citybril.nl
Bij Eon krijg je een regisseursstoel. Hoe verzin je het, maar vooral wat moet je met zo een absurd en lelijk meubelstuk? Media Markt betaald jou BTW... Nee, ze geven gewoon 21% korting. Meer is het niet. Bij de Postcodeloterij zag je laatst allemaal mensen in een tent en werden hun loten gecontroleerd. De reactie: ja u heeft kans op een prijs! Domme idioten, natuurlijk maak ik kans op een prijs wanneer ik een lot koop. Hoe open kan een open deur zijn? Ook was er laatst (merk is mij ontgaan) een reclame van een te dik meisje. In geen tijd was zij opeens een stuk slanker. Het gezicht zag je niet. Logisch want hier werd een stand-in gebruikt. Dus wat zegt het? De reclame van Veiligbankieren.nl is ook op het zotte af. Super infantiel en militaristisch. Het waarschuwt, maar doet niks... Nieuwe brillen: nanofocaal van City Bril. 3D kijken. Normaal blijk ik dus anders te kijken, wat een ontdekking. Of is dat nanofocaal dure onzin? Wanneer je een opleiding volgt bij Scheidegger word je nooit meer werkloos... Dat wil ik ook! Bij AH moet je hamsteren... er komt zeker oorlog, of moeten we heel veel goedkope dingen kopen? Dan ben je dus toch nog heel duur uit. Vervolgens rusten we lekker uit bij Centre Parcs... met gratis toppings. Mijn hemel, wat zijn in hemelsnaam toppings? Ik heb het nergens kunnen vinden, maar.... Je krijgt het er wel bij.

Behalve de reguliere reclames zijn er nog programma's als Robs Grote Tuinverbouwing en Fix This Kitchen. Alle creativiteit is uit deze programma's weggekwijnd omdat bedrijven en merken het programma maken. Maar daar kom ik vast nog wel een keer op terug! 
 
Robs Grote Tuinverbouwing, bron: groenrijk.nl 



vrijdag 24 januari 2014

Genoeg van reclame

Overal, werkelijk overal, wordt je confronteert met reclame. Ondanks de stikker op de deur, geen reclame te willen ontvangen worden er met regelmaat folders door de deur geschoven. De kranten staan vol van reclame, internet en vooral de televisie.

Gedrukte reclame is misschien irritant, maar je hoeft er niet naar te kijken en je mietert het weg, of negeert het gewoon. Geen probleem. Anders is dit met de reclame op de televisie. Die is niet te negeren, of je moet de beeldbuis uit zetten. Naast de nationale zenders beschikken we over een bom aan commerciële zenders. Op de drie Nederlandse zenders is gelukkig het programma niet onderbroken door deze reclames. Hier zitten zij tussen de programma’s in. Bij de commerciële omroepen worden programma’s al snel twee keer onderbroken, maar bij een film raak ik soms de tel kwijt.
Met regelmaat poog ik er aan te denken het geluid uit te zetten. Dat is iets wat je al heel snel vergeet, dus de irritaties lopen weer snel op. Per zender zie je verschillen in de reclame en aangeboden producten. Het feit is dat het altijd even storend is.

Sixt; zeer irritant en slecht
In grote lijn zijn er twee soorten reclames. De reclames voor merken en producten en de reclames voor andere televisieprogramma’s of films. Ik weet eerlijk gezegd niet welke mij meer ergernis bieden.
Het toverwoord voor reclame is: herhaling. Reclame moet je veel herhalen, pas dan komt het bij de consument binnen. Het mag wat kosten, maar uit deze kennis heeft men flink lering getrokken. Op een avond zie je een bepaald merk tot vervelens toe langs komen. In een maand ga je denken dat het misschien toch een interessant product is. Zo moet het werken. Persoonlijk heb ik de neiging na een maa
JML; onzinnig product
nd een schoen door de beeldbuis te knikkeren.

Wanneer reclames nu eens iets te bieden hebben, is dat vast minder erg. De mooie en aantrekkelijke reclames zijn echter op een hand te tellen. Een voorbeeld is een koffiereclame, die gepresenteerd wordt als een stukje kunst. Het beeld blijft mij bij, welk merk het betreft… dat ontgaat mij echt volledig. Misschien wel Nescafé… ik weet het niet.
Amstel Radler; hoe durf je het nog te drinken?
Soms worden reclames “mooi” gemaakt. Autocommercials pogen dit vaak. Mooie, rare of opvallende commercials. Bijna altijd word ik er echter depressief van. Mooi heeft veelal een depressieve ondertoon of uitstraling. Een echt mooie reclame is moeilijk te realiseren. Op dit moment heeft Nissan (dacht ik) een reclame die mooi is, boeiend, en niet deprimerend. Daarin wordt heel goed ingespeeld op optische effecten, en verder is er een bepaalde goede soberheid. Het nadeel van commercials is dat, ook wanneer zij goed zijn, je ze überhaupt te veel ziet, waardoor zij in feite aan kracht verliezen. Herhaling is het toverwoord, maar te veel herhalen werkt juist weer averechts…


Naar word ik ook van alle mooie mensen. Zelfs reclames voor ouderen; rollators, trapliften en andere ongemakken. Gepresenteerd door schitterende bejaarden, gezond ogend en gelukkig. Ja, iedereen is altijd heel gelukkig in reclames. Hopeloos. Laat eens gewone mensen zien! Sorry, dat gebeurt ook. Dat moet ik erkennen. Het nadeel is dat het dan wel direct allen sulletjes eerste klas zijn.
Taal en teksten zijn helemaal erbarmelijk. Wat wordt er niet uitgekraamd in de reclame… Fout taalgebruik, slechte zinnen en vreemde woorden. De combinatie regelmatig in een zeer domme context geplaatst. Ik ga het maar eens bij houden. Dan wordt reclame misschien ook nog even nuttig. Daar kom ik zeker nog een keer op terug.
Campina: op zich een leuk filmpje, een echt verhaaltje

Naast veel onzinnige producten zijn er producten die aangeprijsd worden of je het zo maar even aanschaft. Reclame voor bedden. Komt regelmatig voor. Ik heb echter een goed bed en voor de bedragen die de beste bedden moeten kosten heb ik nog nooit een bed aangeschaft En over het algemeen slaap ik prima.
Een heel ander effect is het versterkende effect op mijn gemoedstoestand. Het mag bekend zijn dat ik het momenteel niet breed heb. Met het gemak waarmee alles aangeprijsd wordt ontstaat alleen maar het gevoel; daar heb ik geen geld voor. Dat is mij te duur. Dat kan ik niet betalen. Dit los van het feit dat goedkoop gepresenteerde producten veelal helemaal niet goedkoop zijn. Hoe vaker de confrontatie met de commercials hoe sterker ik mij als loser voel. Onterecht, ik weet het, maar helaas kan ik mijn gevoelens niet uitschakelen.

Ja, de wereld van de reclame is een wereld van geluk, schoonheid en alles binnen handbereik. Een hele ziekmakende wereld dus. Van diervoeders tot verzekeringen, van JML producten tot auto’s. Van beleggingen tot bankreclames. Als je maar koopt. Wat dat betreft hebben we blijkbaar weinig geleerd van de crisis. De consument wordt nog steeds opgezweept artikelen en diensten aan te schaffen, waar zij in feite de middelen niet voor hebben. Dus je wordt ongelukkig gemaakt, of je gaat geld lenen en wordt vervolgens ook ongelukkig. Maar de reclame blijft. In volle omvang. Er is geen ontkomen aan.
Iets wat totaal niet werkt
Daarnaast zijn veel reclames op zich ook zeer misleidend. Of het verhaaltje klopt niet, of het product functioneert onvoldoende (of niet anders dan de rest). Het wordt allemaal heel mooi voorgesteld en wel zo dat wij ons niet eens meer afvragen of het wel zo is. Een reclame (merk is mij even niet bekend) van een dame met iets te veel vlees. Je ziet haar in ondergoed, waar het vlees letterlijk over puilt. Ze kijkt ook nog eens verdrietig, somber, ongelukkig. Daarnaast zie je haar met een soort steppin. De maten zien er beter uit, alles is goed glad getrokken en ze staat te lachen. Zelfs de kleur is gecorrigeerd. Maar de kans is groot dat zo’n ding gewoon vreselijk zit. Het plaatje misleidt. Dat is een feit.

Omdat de commercials niet uit te bannen zijn doe ik graag een oproep aan al die snelle reclamemakers. Jongens ga eens mooie reclames maken. Echt leuke reclames en tracht dat irritante werk nu eens goed te voorkomen. Gebruik echt gewone mensen in plaats van al die gelukkige droomexemplaren. Voeg eens iets toe aan de reclame. Er zijn enkele voorbeelden, maar wanneer dit 5% van alle reclames is overdrijf ik nog.

blijft leuk







zondag 19 januari 2014

Kunst

bron: alle-test.nl
Je blèrt wat door een microfoon of je speelt een leuk spelletje en je loopt binnen. De Bekende Nederlander. Wat stelt het voor, vraag ik mij regelmatig af. Misschien is het de kift, alhoewel het vooral een mechanisme is waar ik op de een of andere manier niet met mijn pet bij kan.
 
Rafael van der Vaart
bron: wikipedia.nl
Ik beperk mij inderdaad even tot Nederland. De creatieve uitingen welke leiden tot roem en succes. Hoe vergankelijk dit soms ook mag zijn. Om te beginnen zijn er van die programma’s waar je op een slachtbank gaat liggen, wat zingt, of danst, en wanneer je de slachtbank overleeft zit je goed.
Een leuke kop, een beetje acteren en voor je het weet ben je een bekende Nederlander. Daarnaast is er nog een categorie dombo’s die werkelijk niets presteren en daarmee een succesformule blijken. Dat begon ooit met die Ruud in Big Brother. Tegenwoordig zie je zo’n dom blondje (Brit meen ik) en die Haagse bende met weer zo een blond type. Dan zijn er nog de meer serieuze kandidaten. Mensen met een muziekopleiding, een band, en aardige muziek. Ze kunnen het (of je er nu wel of niet van gecharmeerd bent) en
Britt Dekker
bron: ad.nl
behalen succes. De een na de ander drijft boven. De meesten zakken weer weg in de vergetelheid.
De acteurs van Goede Tijden Slechte Tijden. Naar mijn idee een voor een gezakt voor het examen van de toneelschool, maar idolen in de serie. Met een stalen smoel en een brutaal bekkie kom je er wel in Nederland. Heb je echt iets te bieden wordt het al een stuk moeilijker. In ieder geval is het van belang dat je iets mediagenieks hebt. Op basis van deze minimale vereiste treedt je toe tot het leger Bekende Nederlanders. Het gevolg hiervan is veelal een redelijk tot zeer goed gevulde portemonnee.

Sporters, en met name voetballers, zijn het summum. Jongens die het een beetje maken realiseren niet alleen roem, maar ook rijkdom. Afhankelijk van de tak van sport, want hier zitten overigens wel vreemde verschillen in. Duidelijk is dat voetballers het beste scoren.

eigen collectie
In deze tijd leven wij in economische zware tijden. Overal wordt op bezuinigd en daarnaast zie je de excessen. Het verschil tussen arm en rijk wordt niet alleen groter, maar het lijkt ook in toenemende mate scheef te groeien. Deels begrijp ik dit. Zang, dans, film, tv (ja, zelfs auteurs) en sport. Iedereen betaalt er een beetje aan mee en opgeteld kom je tot grote sommen geld. En daarmee kom ik tot het schisma. Bij een kunstenaar loopt het heel anders. Wil je een beeld of schilderij kopen, dan moet je in je eentje het hele bedrag ophoesten. Een beeld of schilderij is veelal een uniek exemplaar. Duizend mensen betalen liever tien euro voor de bioscoop (of een voetbalwedstrijd), dan tienduizend euro voor een groot kunstwerk. Kunst is geen cultuur meer.
Ans Markus
bron: forum-libelle.nl
Ans Markus, Hugo Kaagman, Rob Scholte en Peter van de Klashorst zijn momenteel bekende schilders en kunstenaars. Zij hebben het wel voor elkaar, maar percentueel is dit minuscuul. Verder zijn de kunstenaars hooguit lokaal een bekendheid en veruit de meesten sappelen wat af om maar tot hun creatieve uitingen te komen. De andere grote schilders zijn er eigenlijk niet meer. Willink, Margrite, Dali zijn voorbeelden van grote schilders, die bij leven (in deze moderne tijd) het nog voor elkaar hadden. Maar goed, ik beperk mij tot Holland en Margrite en Dali allen af. Karel Appel en Corneille, wel Nederlandse voorbeelden. Het blijft een beperkt groepje, zeker wanneer je het afzet tegen al die andere gasten (op andere terreinen), die het wel voor elkaar hebben. En dan nog heb ik hier en daar mijn twijfels. Ans Markus maakt mooie schilderijen en heeft absoluut kwaliteit, maar het is ook wel erg veel van het zelfde. Hugo Kaagman heeft een eigen stijl, maar weet daarbinnen uitstekend te variëren. Ach, zo kan ik nog een hele tijd door gaan.

Laat ik wat dichter bij huis blijven. Mijn eigen Reina. Ze maakt schitterende schilderijen. Er is ook zeker waardering voor haar werk. Daar blijft het op hangen. In mijn omgeving zijn diverse schilders en kunstenaars die schitterend werk leveren, maar ieder dubbeltje om moeten draaien en maar hopen dat er weer geld is voor nieuw materiaal. En verkopen; sporadisch.
Corneille
bron: de ondernemer.nl
Kijkend naar mijn eigen werk. Wanneer ik een doek schilder van 60 bij 70 centimeter dan ben ik hier al snel een 60 tot 80 uur mee zoet. Stel ik reken een uurtarief van 25 euro en ga uit van een lage aantal uren. Dan zit er aan arbeidsloon al 1500 euro in het werk. Met alle bijkomende kosten moet dit werk al snel 2000 euro opleveren en wordt hier nog een artistieke waarde aan toegevoegd zit je op 2500 euro. Dat verkoopt niet. Iets meer dan de helft kan je er voor vragen, en dan nog verkoopt het niet. En ja, ik lever zeker kwaliteit! Een voetballer (topper) zit al snel 10 keer zo hoog. En welke bekende zanger, acteur of televisie bekendheid werkt nog voor een uurtarief van 25 euro (all in!)? In feite moet ik misschien wel tegen de tienduizend euro voor mijn werk vragen. Je wordt recht in je gezicht uitgelachen. Toch worden die anderen niet recht in hun gezicht uitgelachen. Daarmee mag duidelijk zijn hoe de scheefgroei ten aanzien kunst en cultuur is. Kunst verkoopt niet. In mijn ogen is dit een verarming van de maatschappij. Toch blijf ik gewoon schilderen. Alleen hoop ik dat vele anderen ook blijven schilderen en beeldhouwen. We vergeten dat de schilderkunst (ook in deze tijd) nog steeds de krenten in de pap zijn. En natuurlijk beperk ik mij. Er zijn meerdere kunststromingen en vormen (bijvoorbeeld fotografie).
De essentie zit hem in het mechanisme. Hoor je tot de erkende toppers maakt het niet zo veel uit, maar voordat je hier bent en die kansen hebt ligt een lange, zware en haast onmogelijke weg. Een weg van een soortement van loterij.

Hoe kan je de individuele en unieke kunst nu wel bereikbaar en aantrekkelijk maken? Dat is mijn grote vraag. Wanneer duizend mensen drie euro voor een schilderij betalen (per persoon) wie mag het schilderij dan ophangen? Of is het een idee een soort belastingfonds op te richten? Ik ben heel benieuwd naar goede suggesties.  
Hugo Kaagman; wel erg veel met Delfs blauw
bron: Medimetic.net

vrijdag 10 januari 2014

Oud

bron: historianet.nl
Kinderen die nu geboren worden kunnen 100 tot 135 jaar leven. Dit schrijft Rudi Westendorp in zijn nieuwe boek Oud worden zonder het te zijn. Het lijkt mij een geweldig vooruitzicht, nog lang en goed te kunnen leven. Toch denk ik soms nu al; wat kan de dood een bevrijding zijn om eens van alle zorgen af te zijn.

Wij worden ouder en doen dit ook steeds intensiever. Voor velen geldt dit zeker,  niet voor iedereen. De mensen die langduriger en intensiever leven zien een langer leven zeker als een wenselijke optie. De passieve mens zal het worst zijn of ze ergens in de zeventig of tachtig komen te overlijden. Nou ja, wat is passief? De oude Grieken hadden als hoogste doel van het leven de vrije tijd. Met andere woorden, ze deden het liefst niets. Rustig leven en genieten. Genieten kan een hele levendige beleving zijn. De Grieken leefden eigenlijk optimaal en het vervelende van het leven lieten zij graag aan anderen over. Dat waren de slaven natuurlijk. Hier tekent zich een tweespalt af; de werker en de genieter. Wanneer wij langer zouden leven, wat zal er dan aan verschil zijn tussen die werker en de genieter? Voor de genieter... Daar maak ik mij geen zorgen over. Voor de werker... Moet hij dan langer werken of moet de werker leren genieter te worden? En kan dat? Kortom, zijn wij er wel klaar voor om zo veel ouder te worden?
bron: LUMC

Wanneer ik mijn leventje bezie wil ik absoluut de maximum speeltijd. Toch is er altijd die schaduwzijde. In het leven zijn altijd zo veel niet leuke zaken. Problemen die telkens terug komen, of chronisch aanwezig zijn. Ook daar leef je langer mee. Of ik dát wil? Nu ben ik werkloos, en wie weet hoe lang het duurt of ik weer iets heb om in mijn levensonderhoud te voorzien? Dat soort problemen, en alles wat dat met zich mee neemt, ben ik eigenlijk zat. Ik heb al meer dan dertig jaar gewerkt en als ik niet op pas eindig straks in een kartonnen doos op straat. Zo ver zal het wel niet komen, maar het geeft wel een beetje mijn huidige situatie weer. En ja, ik geloof er wel uit te komen. Ik ben er zelfs van overtuigd. Maar het zijn de vervelende dingen van het leven. En wanneer je ouder wordt, heb ja daar ook allemaal meer last van. Met de wens langer te willen leven doen wij of het leven zo rooskleurig is. Of er geen aftakeling is.
Het leven op zich is al een klus. Een mooie klus, absoluut, al deelt niet iedereen dit. In tegenstelling, veel mensen zijn helemaal niet gelukkig. In Nederland leven wij in een relatief bevoorrechte situatie, maar de wereld is groter dan Nederland. Groter dan de westerse wereld. Kijk eens naar al die oorlogen om ons heen, alle conflicten, alle criminaliteit en drugsoorlogen, zoals bijvoorbeeld in Mexico. De andere kant is het aantal mensen dat de maatschappij niet meer aan kan. Mensen stappen er uit en plegen zelfmoord, anderen raken in zware psychische problemen.

Fysiek zijn we vast goed te repareren, tot de auto zo oud is dat reparatie niet meer mogelijk is. Hoe wij er ook tegen strijden; het leven is en blijft eindig. Dat de mens zich inzet dit leven optimaal te verlengen en de enge dood uit te stellen kan ik mij voorstellen, maar de dood moeten we vroeg of laat onder ogen zien. Dan is de vraag wat de meerwaarde van nog langer leven is. Reina heeft kanker overleeft. Gelukkig want ik ben nu heel blij dat ik met haar samen leef. Wanneer zij het niet gered had was zij echt te jong gestorven. Ik gun haar ook nog een goed leven. Ik gun mijzelf een goed leven. Allebei hebben we de instelling dat wij een goed en intens leven willen, waarbij de kwaliteit belangrijker is dan de duur. Dat klinkt misschien wat fatalistisch alhoewel ik dat toch anders zie. En daar kom ik op de essentie van de discussie rond levensverlenging. Natuurlijk wil ik zo lang mogelijk leven, maar dan wel met kwaliteit van leven.
Fysiek zijn we te repareren. Psychisch is toch een ander verhaal. Hoe staat het met onze mentale kwaliteit? Straks is er medicatie tegen Alzheimer. Toch ken ik mensen die dementie zien als een veilig en natuurlijk uitdoven van het leven. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Een feit is dat wij mensen vanuit onze psyche vermoeid raken. Ook hier echter weer sterke onderlinge verschillen. Nu zie je al eenzaamheid optreden bij mensen op relatief jonge leeftijd. Enerzijds zijn er meer ouderen actief, anderzijds neemt de eenzaamheidsproblematiek toe.
Door alle wetenschappelijke ontwikkelingen leven wij langer onder redelijk normale omstandigheden. Op natuurlijke wijze zal de leeftijdsgrens wel iets stijgen. Nu gaat de wetenschap echter een stukje verder en ontwikkelen zij een soort technisch leven. Of je nu vanaf je zeventigste oud wordt, of straks op je honderdste, we zullen altijd een soort bejaardenleven kennen. En dat is het leven waar wij vanaf willen. Zo ook ik. Het liefst leef ik optimaal en intens tot ik er (letterlijk) bij neer val. Ik wil geen bejaarde worden die aan alle kanten verzorgd moet worden, de zelfstandigheid moet opgeven en de tijd letterlijk uit zit. Dat is ook net het stukje wat ik mis in het hele verhaal van Westendorp. Westendorp stelt misschien ook niet voor niets de vraag of wij er mentaal wel aan toe zijn zo veel ouder te worden.

Een huisje in Italië (of elders) en lekker veel schilderen, lekker leven en bezig zijn. Zorgeloos. Dan wil ik nog heel lang leven. Samen met mijn Reina natuurlijk. En wanneer ik fysiek op dit niveau blijf is dat uitstekend te doen. Ik wil dan wel tot mijn laatste adem kunnen blijven schilderen en leven. Moeten we wel zo veel ouder worden? Onder voorwaarden: ja!
 
bron: isgeschiedenis.nl


dinsdag 7 januari 2014

Omvallen

bron: studio dvo
Bij toeval las ik een artikel in het Noord Hollands Dagblad; Reakt heeft surseance van betaling aangevraagd. Er dreigt ontslag voor alle medewerkers en vooral de cliënten zijn natuurlijk weer de dupe.

Drie jaar geleden nam Reakt (een organisatie voor dagbesteding en arbeid in de GGZ) de externe poot van Dijk en Duin over. Een half jaar heb ik dit proces mogen ondersteunen, voordat Reakt niet meer met mij verder wilde. Ik paste immers niet in hun plaatje. Voor dat ik werkzaam was bij Reakt werkte in bij de Parnasia Bavogroep, in Rotterdam. Maar de extramurale dagbesteding en arbeid was geen corps business meer van de organisatie, waardoor wij over gedaan werden naar Reakt. Al langer had ik contacten met Reakt en had ik vernomen van een volgende overname, die van Dijk en Duin (Castricum). Naar mijn idee een stap te ver. Een organisatie als Reakt moet mijn inziens nooit te groot worden, want dan werkt het niet. Nu, drie jaar na de overname, lijk ik helaas mijn gelijk te krijgen. Al eerder heb ik een soort gelijk advies gegeven aan Roads. Roads deed het goed in Zuid Kennemerland en Amstellanden. Daar hadden ze het bij moeten houden. Ook hier heb ik mijn gelijk gekregen en Roads raakte failliet.
Beide organisaties leunden heel sterk op een persoon. Kijkend naar de organisatie durf ik hen oligarchen te noemen. Zij bepaalden te veel en bonden mensen aan zich met weinig kritiek en erg mee gaand. Alles wat wel erg kritisch was werd er snel uitgewerkt. Zo is ook mijn einde bij Reakt te labelen. Dat gaat veelal middels nare machtsspelletjes, maar de grote jongens winnen altijd. Wat dat betreft zijn er vergelijken te trekken naar de politiek.

Zelf win ik er niets bij. Mijn adviezen zijn uitgekomen, en dat doet pijn. Nogmaals, de cliënt is de dupe. Maar ook ik. Ik heb mijn baan verloren, mijn politieke carrière wordt afgebroken en al mijn inkomsten zijn weggevallen. Soms vraag ik mij af waarom men niet een keer goed wil luisteren. Misschien heb ik de juiste kwalificaties niet op papier. Zou kunnen. Het kan ook zijn dat ik te eerlijk en oprecht ben. Eerlijkheid (en integriteit) worden in deze maatschappij niet als sterke punten gelabeld. Vreemd, want we hebben allemaal onze mond vol over eerlijkheid en integriteit. Het werkt dus anders.
Ik vrees dan ook dat het mis gaat met Reakt. Een kleine doorstart van de commerciële tak misschien. En dan staat personeel naast de cliënten op straat. In de tijd van onze transities van AWBZ (waar dagbesteding en arbeid nog onder vallen) naar de WMO.  De landelijke overheid zorgt niet meer voor haar mensen. Nu moeten de gemeenten het gaan doen. Onhandig en ondeskundig probeert men het goede te doen,maar er moet ook nog bezuinigd gaan worden. 
Vanmiddag was ik nog even bij Kansen & Zo (een lokaal initiatief voor Velsen dagbesteding en arbeid op te zetten). De deelnemers gaven aan mij te missen, maar ook waren er enkelen, die direct angstig vroegen of ze nog wel mogen komen. Voor Kansen & Zo is geen geld, waardoor ik momenteel voor hen niet inzetbaar ben. Jammer, want ook hier houd ik mijn hart vast. In dit geval niet vanwege de expansiedrift, maar nu vooral vanwege de deskundigheid. Straks staan ook deze cliënten wellicht op straat.
Ook de profilering van organisaties staat goede samenwerking in de weg. Logisch, want andere organisaties moeten zich wel profileren, want anders gaat voor hen de deur dicht.

Komend jaar wordt een jaar van de waarheid. Veel aandacht gaat uit naar de transitie van de jeugdzorg. De dagbesteding en arbeid wordt vergeten. Sterker, er wordt te gemakkelijk gedacht dat al deze mensen wel weer aan de bak kunnen. Met de huidige regeltjes is het lastig met deze uitzonderingen om te gaan. Toch is dat nodig. Gemeenten moeten echt wakker worden, organisaties het algemene belang dienen. Gebeurt dit niet dit jaar wordt 2015 een rampjaar. Duurdere zorg door meer decompenserende cliënten, meer mensen in de zorg werkloos (zonder reëel perspectief op nieuw werk) en vooral heel slordig omgaan met onze medemens.

Misschien dat mensen en organisaties wel vertrouwen in mijn kunne hebben. Ik sta klaar. Ik wil mij hiervoor inzetten. Maar houdt het klein. Lokaal (niveau gemeente) of hooguit regionaal, maar zeker niet bovenregionaal. Bewezen lijkt nu dat dit niet werkt en de kracht uit de sterke initiatieven weg ebt. In tegenstelling tot de politiek geloof ik hier wel in de gemeende gedrevenheid van de beide individuen (Over, Roads, en van Strien, Reakt). Ze wilden het alleen te goed doen en waren te veel overtuigd van hun eigen kunne en kwaliteiten. Verdomd jammer. Het brengt zo veel leed en schade, terwijl dit niet nodig is. Ach, misschien waardeert iemand mij ooit wel op mijn oordeel.




maandag 6 januari 2014

Ouders


Als knulletje van acht werd ik af en toe naar café Bartje (Santpoort Noord) gestuurd, om in de slijterij achter de bar een fles jenever voor mijn vader te halen. De fles werd in een groezelig papiertje gewikkeld. Schuchter en bedolven onder stoer mannenpraat verliet ik de kroeg dan weer. Wanneer het voor kwam was het meestal op de tweede helft van de zondagmiddag.

Op zondag was bij ons thuis het ritueel om vijf uur een borreluurtje te houden. Zoutjes op tafel en regelmatig vrienden en vriendinnen over de vloer. Er was niets lekkerders het laatste restje van het citroenjenever, van mijn moeder, leeg te mogen lepelen.
Ouderen kijken altijd met enig sentiment naar vroeger dagen. Het leek toen allemaal veel mooier en beter. Ik weet dondersgoed dat schijn hier bedriegt. En ook nu is er wezenlijk niet veel veranderd. Maar de maatschappij is wel veranderd.
Zo kan ik mij nog een voorval herinneren dat ik van mijn achterbuurvrouw een mep kreeg, nadat ik iets geheel verkeerds gedaan had. Wat het was weet ik niet meer, maar die tik vergeet ik nooit meer. En mijn ouders?... Die gaven de achterbuurvrouw groot gelijk. 

Nix18... Onder de 18 kan je nergens drank of tabak kopen. Volgens de regels. Ouders mogen kinderen geen corrigerende tik meer geven en wanneer een buur het kind terecht wijst zullen de ouders wel even verhaal halen. Bij de buur natuurlijk. Het kind is een soort heilig voorwerp geworden, waar ouders kritiekloos blind op varen. De maatschappij is geïndividualiseerd. Daarbij leven wij in een geglobaliseerde maatschappij met moderne en snelle communicatietechnieken. Was er vroeger een relletje bleef dit lokaal bekend. Is er nu een relletje geniet de hele wereld mee. Werd je vroeger een keer in elkaar geslagen, tegenwoordig ontvang je doodsbedreigingen via de sociale media. 
De overheid probeert steeds de antwoorden te vinden. Ouders mogen kinderen niet meer slaan. De leeftijdsgrens voor tabak en alcohol wordt opgetrokken van zestien naar achttien. Kortom, daar waar de overheid met beheersmaatregelen kan komen zullen ze het niet na laten en wordt onze vrijheid en vooral die van onze kinderen steeds meer beperkt en betutteld. Maar verder gebeurt er niets...
Afgelopen week zag ik een cartoon. Links ouders, kind en juf. De ouders waren boos op het kind. Rechts het zelfde plaatje, maar nu is iedereen boos op de juf. De boosheid van de ouders is blijkbaar gebleven en ook worden zij nog in het midden getekend. En daar gaat het juist om; de rol van de ouders.
In alle wetten, regels en discussies lijkt de ouder geen rol meer te hebben. Nix18 bevestigt dit. Een paar passieve ouders, meer zie je niet. De kinderen, die maken de belofte en de ouders reageren of de kous daar mee is afgedaan. Kinderen moeten leuk zijn, je moet ze vertroetelen en beschermen, maar verder gaat je verantwoordelijkheid niet.
Vroeger speelde ik buiten, bouwde hutten in het zand. Wanneer ik thuis kwam moest ik mijn broek laten zakken; wormeninspectie. Vaak met succes. Tegenwoordig mag een kind amper buiten spelen (en dan het liefst nog op een veilige kinderspeelplaats) en daarna drie keer je handen wassen. Niet gek dat allergie zo ontiegelijk veel voorkomt bij de jeugd. O ja, en daarna zet je ze voor de tv. Lekker rustig.
En wanneer het kind gaat puberen wordt het dus veelal erg lastig. Ouders verliezen vat op het kind, die juist nu de wereld gaat ontdekken. Waren de ouders er niet, nu haken ze helemaal af. De overheid is verantwoordelijk.
Wat er in Veen gebeurde is niet nieuw. Het comazuipen is niet nieuw. Alleen vroeger bleef het klein en pakte je het binnen het gezin op. Nu gaat het de wereld over en de ouder probeert alleen nog het kind te redden. Te beschermen, wat juist averechts werkt omdat de ouders nog steeds de voorbeeldrol vervullen, de steunpaal is die de kinderen richting moeten geven. Daar moet je investeren en dit is wat er juist aan ontbreekt. Ja, het kind kiest toch zijn eigen weg. Net als vroeger, maar nu veel stuurlozer.
 
bron: NRC
Alcohol en tabak is niet goed voor de mens, voor het kind. Toch zullen er altijd verslaafden zijn. Daarom is het niet goed een leeftijdsgrens zo maar op te trekken. Je sluit hiermee je ogen voor het echte probleem, ja zelfs voor de realiteit.
De rol van de ouder moet weer in ere hersteld worden als voorbeeld, opvoeder en verantwoordelijke voor het kind. De discussie moet eens wat minder over het kind gaan, maar juist meer over de ouders. Help ze bij het opvoeden, help ze de nieuwe tijd in. Het vroegere saamhorigheidsgevoel is veranderd in individualisme en egocentrisme. Hoe moeten ouders met deze verandering om gaan? Leer het ze en spreek ze er op aan! En stop met het naïeve gedoe kinderen via de wet en overheid te vertellen wat wel en niet mag. Leg die rol terug bij de ouders en laten wij het dáár komend jaar eens goed over hebben!





vrijdag 3 januari 2014

De Createur

foto: Reinder Weidijk
Denk aan jezelf, want niemand denkt aan jou. Jaren heb ik vooral aan anderen gedacht. Daarmee ben ik door het stof gegaan en nu inderdaad merk ik dat niemand aan mij denkt. Het wordt tijd voor mijzelf op te komen en mijn eigen belangen te dienen.

Ooit ben ik in de politiek gegaan, als schreeuwer aan de wal. Het moest beter en ik ben mij actief gaan inzetten. Aan de kant gezet, bijna als oud vuil. Jarenlang heb ik mij ingezet voor mijn werk, geen rekening gehouden met werktijden, of wat dan ook, maar gewoon mijn best gedaan. Een lullige fusie/overname, en ik werd als oud vuil buiten gezet.
Ik ben er graag voor de ander. Nu heb ik de ander even heel hard nodig. Geen inkomsten, geen geld en mijn huis moet donderssnel in de verkoop. Het opstarten van een eigen bedrijf is lastig in deze tijd. Werk voor oudjes als ik als een speld in de hooiberg. Nog even en ik kan naar de voedselbank. Het klinkt als iets wat ver weg ligt, maar de realiteit hiervan loert wel heel dicht om de hoek.
Ik kijk naar het aantal uitgestoken handen om mij heen. Betreurenswaardig weinig.

Natuurlijk heb ik mij nooit voor anderen ingezet om er zelf beter van te worden. Daar heb ik zelfs nooit bij stil gestaan. De ervaringen van de afgelopen jaren hebben mij echter wel doen inzien wat je waard bent als individu. Tot op het laatst heb ik mijn hand uitgestoken gehouden, maar zonder enig succes.
Wat zal ik mij nog druk maken over de slachtpartijen in Syrië, Soedan, Irak, Somalië, of waar dan ook? Het klinkt erg egocentrisch en feitelijk past het niet bij mij, maar nu moet ik maar eens echt aan mijzelf denken. Werken aan mijn eigen geluk en toekomst. Ben ik te goed, of is het naïviteit waar ik aan lijd? Geen idee, maar het water staat mij nu wel tot de lippen, waardoor ik blijkbaar wakker ben geworden. Hé, hallo wereld! Hier, hier ben ik! Ik ben goed, ik ben belangrijk en ik kan hele goede dingen. Voor mijzelf, ik als mens. Ik ga mij niet inzetten voor de maatschappij, maar voor mijn eigen kwaliteiten. En ik weet zeker dat er een tijd komt dat menigeen achter zijn/haar oor krabt en zegt: shit, met die gozer hadden wij misschien wel eens anders om moeten gaan. Al zal het na mijn dood zijn…, stiekem zal ik in mijn vuistje lachen.


Gisteren heb ik ruim vijf uur aan een stuk door geschilderd. De gelukkigste dag van het jaar, goed, dat jaar is nog heel erg kort. Ik weet wel, dat als ik zo hard werk en schilder, ik mij prima voel. Dan ben ik, zeker voor mijzelf, iets waard. En of de mensen nu van mijn schilderingen houden, het zijn knappe werkjes. Het plaatje, het verhaal, de kronkel die ik aan het doek toevertrouw. Op die manier word ik weer echt mens. Natuurlijk weet ik dat ik moet gaan verkopen. Brood op de plank. Vertrouwen heb ik er voorlopig nog niet in. Wie betaald er in deze tijd duizend of tweeduizend euro voor een plaatje aan de wand? En dan mijn stijl. Die past niet echt in deze tijd. Ooit heb ik gezegd dat een kunstenaar die zijn werk niet verkoopt zich geen kunstenaar mag noemen. Inmiddels ben ik ouder en wijzer. En ik noem mij misschien geen kunstenaar, omdat ik de term createur veel mooier (en breder) vind.
Het nieuwe jaar is begonnen en de teleurstelling(en) zet ik om in constructieve ideeën, al hangt het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Waar woon ik straks? Wat is er te eten? Hoe gaat het met mijn hondjes? Mijn maag draait zich om bij die gedachten, waar ik dagelijks regelmatig last van heb. Maar inmiddels weet ik; niemand denkt aan mij. Daarom ben ik niet langer teleurgesteld. Letterlijk met verve ga ik mijn toekomst tegemoet. Rijkdom die van binnen zit en die ik koester.


Noortje Dressing was in haar laatste aflevering afgereisd naar Nieuw Zeeland. Naar een man en een vrouw, die twee dagen lopen van de bewoonde wereld leven. Al vele jaren. Zij hebben voor zichzelf gekozen en overleven. Ja, zoals ik zag meer dan overleven. Zij leven! Dat is wat ik nu ook ga doen: leven. Al lang genoeg heb ik het leven van anderen en voor anderen geleid. Nu, eindelijk, is het de beurt aan mijzelf. Samen met Reina wil ik eenvoudig gelukkig worden. Dat gaat lukken, al blijf ik hopen dat er ergens nog wel wat helpende handen reiken. Immers, het begin zal even verdomd lastig worden, maar zelfs wanneer niemand mij helpt zal ik het redden. En nu stop ik. Nog even boodschappen doen en dan: schilderen!

donderdag 2 januari 2014

Voorbij

Na de traditionele televisie van het Nieuwjaarsconcert en Garmisch Partenkirchen (vier schansen toernooi) wordt alles weer helemaal normaal. De boom en alle kerstversiering is de kamer uit. Sint Maarten, Sinterklaas, kerst en de jaarwisseling… we hebben het weer allemaal achter de rug. Alleen al die stomme nieuwjaarswensen overal staan nog te wachten. Maar ook dat is veelal snel voorbij.

De jaarwisseling is het enige uit het rijtje wat mij wel aan staat. Verder ben ik vooral blij dat alles weer voorbij is. Natuurlijk, ik heb best genoten van alle sfeer, gezelligheid en de donkere dagen, maar de daarbij behorende irritaties zijn nu ook weer weg. De grootste overigens is het vuurwerk. De afgelopen weken hoorde je ze overal; de knallen. Groepjes jongetjes, met veelal wat domme en uitdrukkingloze koppies, stonden bij elkaar en verhulden zich telkens in de blauwe rook. Goh, wat een lol. Niet alleen zonde van al dat geld, maar ook gewoon heel vervelend. Siervuurwerk kan ik prima zien, maar die knallen, daar heb ik niets mee. Zelfs houd ik overigens jaarlijks een Nieuwjaarsvuur. In een grote korf op straat.

De website van GroenLinks heeft 80.000 klachten opgeleverd. Zonder veel moeite heb ik er wel vijftig aan kunnen toevoegen. Ik ben daar echter te lui voor. Velen waarschijnlijk met mij… Van mij mag het vuurwerk aan banden gelegd worden. In de lokale politiek is in Velsen geen enkele oor voor te vinden, ondanks dat landelijk ieder jaar meer geluiden op gaan met de jaarwisseling het vuurwerk op centrale plaatsen af te steken, en de losse knallen gewoon te verbieden. Daar denk ik dan aan, op zo een nieuwjaarsdag. Ja, in 2013 heb ik heel wat verloren. Letterlijk en figuurlijk. Maar, het is het leven. Je gaat door, je moet door. Hoe, dat weet ik alleen even niet. Een soort omgekeerde verliefdheid rommelt door mijn maag; zorgen. Hoe kom ik aan werk, geld… hoe wordt mijn toekomst dit jaar (en verder)? Het voelt niet goed en ik heb er last van. Toch blijf ik de optimist en ga er van uit dat het nu alleen nog maar beter kan. Laat ik dat gevoel vooral vast houden.


Ieder jaar wensen we elkaar weer het beste. Wat houden wij ons zelf eigenlijk voor ogen? Afgelopen jaar was niet leuk. Natuurlijk waren er absoluut hele fijne en mooie momenten. We hebben een goede zomer gehad, ben veel in de tuin geweest, ben weer als een trein gaan schilderen, is Lina op zichzelf gaan wonen, en veel meer. Daarnaast hebben wij Gerard verloren. Nu al bijna een jaar geleden. Het politieke debacle en de pijn daarvan. Het werk, wat nu over is. Ik wil niet stil blijven staan bij het negatieve. Nog een keer zal ik schrijven over de lokale politiek en hoop daarmee ook hier een punt achter het verhaal te kunnen zetten.

Er is weer veel voorbij, maar voor mij ligt een toekomst. Met beide handen moet ik die aanpakken. Misschien wat stuurloos, maar ik ga er wel voor. Straks ga ik naar beneden, en weer flink schilderen. Lekker.
Soms vraag ik mij af, waarom het leven zo ingewikkeld is, waarom mensen het elkaar zo moeilijk maken en waarom organisaties het allemaal zo moeilijk maken. De wereld is niet zwart-wit. De jeugd van 16 en 17 is twee jaar lang de pineut. Ze mogen opeens niet drinken. Althans geen alcohol. Kon dat niet iets genuanceerder ingevoerd worden? 2013 heeft gevoeld als een soort keurslijf. In 2014 wil ik dat afgooien. Ik wil daar niets meer mee te maken hebben. Alle regeltjes waar ik vorig jaar weer tegenaan gelopen ben. Eigenlijk is het de moeite niet waard. Vorig jaar heb ik misschien wel begrepen dat wat het leven wel waard is. Dat gevoel neem ik mee dit jaar.


Over 264 dagen zit ik hier misschien weer. Dan kijk ik op dezelfde wijze terug. Wat zal 2014 mij dan gebracht hebben? Ja, er zijn goede jaren en minder goede jaren. 2010, dat was een top jaar. Vorig jaar was duidelijk een van die mindere jaren. Ik ben voor het eerst sinds lange tijd maar een keer de grens over geweest. Dat was voor de crematie van Gerard. En dat voor een toch wel reislustig typje als ik. Maar goed, dat is allemaal voorbij. Of er gisteren een nieuw leven begonnen is. Eind van dit jaar staan die jongetjes er weer. Dagen voor het einde van het jaar. Bij elkaar. Lege bleke koppies. Zonder mimiek worden de rotjes op straat gegooid. Een leuke dag. Zelfs zo bekeken heb ik een goed jaar achter de rug. Misschien is het helemaal niet zo een slecht jaar geweest en moet ik mij vooral op de positieve dingen focussen. Mijn goede witte wijn. Mijn werk. Het schilderen. Ach, het maakt allemaal niet zo veel uit. 2013 is immers voorbij!